Het leven is is en blijft een circus!
(Stilte)
Niet dát. Gewoon niet meer dit.
Nadrukkelijk níet dat als het niet hoeft, maar niet meer dit.
Het dit dat overweldigend, zo veel vraagt, intens eenzaam, te gemaakt, onecht, te echt, torenhoge verwachtingen, te weinig verbinding, te veel onrecht.
Als een koorddanser in een circustent. Sta je daar, volle zaal, in vol ornaat: de acrobaat. Ook als je voelt dat je dat eigenlijk helemaal niet bent. Maar al hield je je voeten het liefste veilig op de vloer. Soms beslist het leven anders. Vergis je niet: dat is geen gebrek aan kracht. Maar het leven is hard, zeker voor een zachte ziel.
En dan sta je daar te balanceren op een wel héél dunne kabel.
Blik vooruit, en al is het nog zo hoog, sta niet stil bij je nood.
En stap er niet naast. Want daar beneden is de…
Niet dát.
Dat weten zij ook wel, Dat willen zij ook niet.
Zij willen ook leuk en licht. En voor de bühne doen ze ook leuk en licht.
Elke keer weer, het pak in hijsen. Datzelfde melodietje: “Wilcommen, Bienvenue, Welcome!” van achter de coulissen. In stilte, in het donker dat eindeloos lijkt te duren, Que datzelfde deuntje, oplopen, het dansje, dan het kunstje. En maar lachen en buigen en de mensen roepen “oh” en de mensen roepen “ah” en ze klappen want het is knap, zó knap en ze staren hen vol bewondering aan.
En al wat zij denken is: Het kost me alles wat ik in me heb om hier vandaag te staan.
En dan morgen, nog een keer.
En dat doe ik want ik wil niet dát.
Maar ik ben hier en dáár is de lat.
Als je het echt niet meer trekt, hoef je er alleen maar met één voet naast te stappen. Alleen je gewicht te verplaatsen/ Een tikje uit het lood. Het kan zelfs per ongeluk gaan, het effect is hetzelfde, dan ben je toch..
En het klopt. Het gebeurt. Dat niemand het zag aankomen. Of dat we niet anders konden dan met lede ogen aanzien.We hebben slechts een kaartje gekocht, we kunnen enkel kijken.
Maar allemaal hebben we wel eens ons moment in de circustent.
En dat je niet meer weet of je de acrobaat, de clown of de lamgeslagen tijger bent. Met vragen als waartoe, waarom, en een hart zwaar van verdriet.
We verstoppen ons achter een mooi pak en een masker, en niemand die het ziet. “The show must go on!”
En juist daarom. We weten niet altijd wie of wanneer, of wat de druppel was. Maar we weten wel dát. En waar waren wij. We zagen het niet, maar we stonden er bij.
Mag een mens dan een vangnet verlangen?
Nee, mag een mens er op rekenen, dat als je je gronding verliest, als het echt niet meer gaat, dat er dan altijd iets, of iemand, is, die je op kan vangen?
We zitten toch al in de zaal. Laat een draad lopen van u naar de overbuurvrouw. Doet u hetzelfde, kun je meteen even zwaaien. Laat de draden elkaar halverwege de zaal ontmoeten, knoop ze aan elkaar. En met al deze handen, die samen een web weven, is de last voor niemand te zwaar.
Dat vergt wel wat. Dat weten wij ook. Daarom zijn we hier vandaag.
Het is belangrijk dat we elk ons aandeel nemen, hier over blijven praten.
Dat is niet makkelijk, maar het is nodig: als je je verantwoordelijkheid niet neemt, dan vallen er dus…
gaten.
